Το φοιτητικό
και ευρύτερα λαϊκό κίνημα, με τις
ανεπάρκειες και τις αντιθέσεις του,
αλλα και με τα κατορθώματα και τις
κατακτήσεις του, αποτελεί με έναν
ιδιαίτερο τρόπο καθρεύτη της κατάστασης
της αριστεράς. Έτσι και στο φοιτητικό
κίνημα. Στην διαρκή ανατροφοδότηση
αριστεράς κινήματος, στις μάχες ενάντια
στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης
– ΕΕ – ΔΝΤ, η οποία κωδικοποιείται στην
3οβάθμια εκπαίδευση ως σχέδιο
Αθηνά-συνέχεια του Ν. Πλαισίου,νόμου
Διαμαντοπούλου κτλ., καταλογίζονται
στις δυνάμεις της αριστεράς που
παρεμβαίνουν στο φοιτητικό κίνημα
σημαντικές ευθύνες.
Οι δυνάμεις
της ΚΝΕ, και κατ’επέκτασην της ΠΚΣ και
του ΜΑΣ, δεν στάθηκαν ή ακόμα χειρότερα
δεν θέλουν να σταθούν στο ύψος των
περιστάσεων. Με την διαρκή στάση
απομονωτισμού, και με μικροκομματικές
λογικές στην βάση του «πας μη κνε
βάρβαρος» αρνούνται την ανατρεπτική
ενότητα των δυνάμεων της αριστεράς και
του κινήματος στη δράση. Ασκούν δριμύ
κριτική απο τα αριστερά τους, αναγνωρίζοντας
στις υπόλοιπες πρωτοπορίες του κινήματος
τον εχθρό, αγνοώντας πολλές φορές την
ουσιαστική πολιτική διαπάλη, αυτή με
τις μνημονικές δυνάμεις της ΠΑΣΠ και
της ΔΑΠ. Η εριστική στάση τους απέναντι
σε αγωνιστές της ΕΑΑΚ, φάνηκε ουκ ολίγες
φορές φέτος, με αποκορύφωμα την επίθεση
στο φυσικό. Πολλές φορές χαρακτηρίστηκαν
στο φοιτητικό κίνημα ενάντια στο σχέδιο
Αθηνα, και απο οπορτουνισμό, αφού άλλαζαν
την ρητορεία τους και την παρέμβαση
τους αναλόγα με τις σχολές, προσπαθώντας
έτσι απλά και μικροκομματικά να ενισχύσουν
τις δυνάμεις τους. Αγνούν τη δυνατότητά
του κινήματος να ασκεί μαζικό πολιτικό
εκβιασμό και μέσα από το δρόμο της ρήξης
να αποσπά τελικά νίκες παρά τον αγωνιστικό
της λόγο καλεί σε μια στείρα διαμαρτυρία,
προκειμένουν να εξαχθούν συμπεράσματα.
Τρανό παράδειγμα τα ΤΕΙ, όπου μπαχάλευαν
επίτηδες τις συνελεύσεις που δεν ειχαν
προνομιακή παρέμβαση και δεν παίρνονταν
τα πλαίσια του ΜΑΣ, ζημιώνοντας και
πηγαίνοντας το κίνημα πολλά βήματα
πίσω. Όλα αυτά φυσικά δεν αποτελούν
νέα φαινόμενα. Αποτελούν ξεκάθαρη
απόρροια της αδιέξοδης πολιτικής του
ΚΚΕ, η οποία φοβάται να αναμετρηθεί
με τα ερωτήματα του σήμερα, ανάγει τα
πάντα στην λαϊκή εξουσία, και κρατά
στάση αναμονής εν καιρώ της δομικής
κρίσης του καπιταλισμού, να συσωρρέυσει
όρους.
Στάση αναμονής,
χωρίς βέβαια αγωνιστικό πρόσημο με έναν
ιδιαίτερο τρόπο, κρατούν και οι δυνάμεις
της ΑΡΕΝ. Ως ιμάντας μεταβίβασης της
διαχειριστικής αριστεράς στα πανεπιστήμια,
απλά ακολοyθούν την
διαχειριστική και αδιέξοδη πολιτική
του ΣΥΡΙΖΑ:αναμονή μέχρι να πέσει η
κυβέρνηση ως ώριμο φρούτο, και μετά
βγαίνουμε στην κυβέρνηση και τα «λύνουμε»
όλα. Η στάση αναμονής που κρατά ο ΣΥΡΙΖΑ
και κατ’επέκταση η ΑΡΕΝ, με εκλάμψεις
αγώνων, είναι αδιέξοδη και οδηγεί
νομοτελειακά στην ήττα και στην διαχείριση
εν τέλει της μιζέριας, και του νικημένου
κινήματος. Η αναμονή επίσης οδηγεί στην
απαξίωση των συλλογικών αγώνων,
μετατρέποντας την ΑΡΕΝ σε απλό παρατηρητή.
Στην Αθήνα μάλιστα, οι δυνάμεις της
ΑΡΕΝ, απαξιώνοντας τα οργανα φοιτητικής
επιβολής, τις γενικές συνελεύσεις,
δείχνουν τον δρόμο στήνοντας απλά στέκια
αλληλεγγύης. Η αριστερά του κοινωνικά
αναγκαίου δεν περιμένει ποτέ. Προσπαθεί
να μπολιάσει, να πολιτικοποιήσει και
να χτίσει ενα μαζικό και ανυποχώρητο
κίνημα. Δεν φοβάται να απαντήσει στις
καυτές πατάτες της περιόδου η να κρύψει
κατω απ’το χαλάκι ζητήματα για την
έξοδο απο ΕΕ και ευρώ. Δεν φοβάται να
πει για διαγραφή του χρέους. Δεν φοβάται
εν τέλει, με τους αγώνες της, να χαράξει
έναν άλλο δρόμο για μια άλλη κοινωνία
συντρίβοντας το χρεωκοπημένο σύστημα.
Το σύστημα ουτε εξανθρωπίζεται ούτε
διαχειρίζεται: ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ.
Συγκεφαλαιόνοντας στήριξη στην ΑΡΕΝ,
μεταφάζεται σε στήριξη της διαχείρισης
και ενός ηπιότερου συστήματος, στήριξη
στην αποσιώπηση των αγώνων, και αναμονή
κυβερνητικής απάντησης, μακριά απο την
λογική της αναγκαίας ρήξης και ανατροπής.
Δεν προασπιζόμαστε
η ΕΑΑΚ δεν έχει αδυναμίες ή ανεπάρκειες.
Προφανώς κάνουμε και την αυτοκριτική
μας, και προσπαθούμε ανα πάσα στιγμή να
σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, στο
ύψος του αγώνα. Είμαστε όμως βέβαιοι,
ότι η νίκη θα έρθει μόνο μέσα απο μαζικούς
και ανυποχώρητους αγώνες. Αυτούς
προσπαθούμε να χτίσουμε, ενάντια στην
κυρίαρχη πολιτική, με κύριο στόχο την
ανατροπή. Δεν φοβόμαστε την ενότητα,
η οποία όμως για να έχει ουσία πρέπει
να είναι στην δράση και στο καμίνι του
κινήματος. Δεν φοβόμαστε τις απαντήσεις,
δεν φοβόμαστε τον αγώνα. Στήριξη στην
ΕΑΑΚ, σημαίνει ενίσχυση της ανεξάρτητης
αντικαπιταλιστικής αριστεράς μέσα στα
πανεπιστημία, της αριστεράς της νικηφόρας,
κόντρα στην συναίνεση και στην υποταγή.
17
Απρίλη ψηφίζουμε όπως αγωνιζόμαστε!
