Ανακοίνωση της ΕΑΑΚ για το νέο νόμο-πλαίσιο και τη νέα ακαδημαϊκή χρονιά

  Με την πάγια τακτική των κυβερνήσεων ψηφίστηκε μέσα στο καλοκαίρι και με τη μορφή του κατεπείγοντος ο νέος νόμος (Ν.4076) για την Ανώτατη Εκπαίδευση. Ένα χρόνο μετά από την  ψήφιση του νόμου Διαμαντοπούλου (πάλι μες στο κατακαλόκαιρο) και μετά την πίεση που άσκησαν οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του Φοιτητικού Κινήματος το Υπουργείο αναπροσαρμόζει την τακτική του με στόχο την προώθηση και υλοποίηση της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης στα πλαίσια της Μπολόνια και των απαιτήσεων του Μνημονίου. Η συνταγή παραμένει ίδια σε σχέση με το νόμο Διαμαντοπούλου, δηλαδή πλήρης κατεδάφιση του δημόσιου δωρεάν πανεπιστημίου και τσάκισμα των δικαιωμάτων της νεολαίας. Ο νέος νόμος απλώς επιταχύνει αυτές τις προσπάθειες και προσπαθεί να ξεπεράσει τα αναχώματα που βάζει η πάλη της σπουδάζουσας νεολαίας.

Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση αποτελεί κομμάτι της συνολικότερης αντιλαϊκής πολιτικής κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ που έχει ως στόχο το τσάκισμα των δικαιωμάτων των εργαζόμενων και της νεολαίας και τη διαμόρφωση μιας νέας εφιαλτικής πραγματικότητας για το λαό. Η κυβέρνηση επιδιώκει την επίσπευση των διαδικασιών για την περικοπή των κοινωνικών δαπανών μέσα από την περαιτέρω μείωση μισθών και συντάξεων, το κλείσιμο δημόσιων λειτουργιών και το ξεπούλημα – ιδιωτικοποίηση άλλων. Ταυτόχρονα, προωθεί και τις ριζικές αναδιαρθρώσεις μέσα από την παγίωση της ευέλικτης απασχόλησης, τη μονιμοποίηση της μαζικής ανεργίας (που στους νέους αγγίζει το 54%) δημιουργώντας το νέο βάρβαρο κοινωνικό πεδίο που θα μπορέσει να επαναφέρει την κερδοφορία του κεφαλαίου σε υψηλά επίπεδα.

Το νέο μνημόνιο στην Παιδεία στοχεύει:

ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΚΩΧΗ, ΠΙΣΩ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Το τελευταίο δίχρονο μετά την είσοδο της τρόικας (ΔΝΤ και Ε.Ε.) στην Ελλάδα υπάρχει μια τεράστια επίθεση στον λαό αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν και πολλοί αγώνες που προσπάθησαν να αμφισβητήσουν τους μονόδρομους που μας επιβάλλουν. Κομμάτι της λαϊκής αντεπίθεσης, αποτέλεσε και εμείς τον Σεπτέμβρη με τις εκατοντάδες φοιτητικές  καταλήψεις. Καταλήψεις που πάλευαν για το αυτονόητο: το δικαίωμα στην μόρφωση και την αξιοπρεπή ζωή. Αντιστάσεις ξεπηδούσαν από παντού, αρχής γενομένης από τις πλατείες, τις μαθητικές καταλήψεις και τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις σε πολλούς εργασιακούς χώρους (άλτερ, ελευθεροτυπία, η ηρωική χαλυβουργία).

Οι αντιστάσεις αυτές κατάφεραν να προκαλέσουν ρήγμα στην κυρίαρχη πολιτική της κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, και να «κάψουν» ιστορικά και μη, συστημικά κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ, το ΛΑΟΣ και την ΝΔ. Παρόλα αυτά η φθορά και το ρήγμα που δημιουργήθηκε από τους μεγάλους εργατικούς και νεολαιίστικους αγώνες χρειάζονται περαιτέρω δυναμική για να ανατρέψουν την επίθεση κάτι που αποτυπώθηκε και στις 2 εκλογικές αναμετρήσεις, όπου παρά τη φθορά του δικομματισμού, βγήκε κυβέρνηση μνημονίου (ΤΡΟΙΚΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ) που συνεχίζει την επίθεση, αποδυναμώθηκαν επαναστατικές δυνάμεις και ενδυναμώθηκε η τάση της κοινοβουλευτικής ανάθεσης και αναμονής. Επίσης, έφερε στον προσκήνιο ιστορικά απολιθώματα, τους νοσταλγούς των ναζί και του Χίτλερ που πατώντας στην απογοήτευση και εξαθλίωση κόσμου σπέρνουν το μίσος μεταξύ εργαζομένων (έλληνες εναντίων ξένων εργατών), αφήνοντας στο απυρόβλητο τα μεγάλα αφεντικά να συνεχίσουν το (κυριολεκτικά) δολοφονικό έργο τους.