Το τελευταίο
δίχρονο μετά την είσοδο της τρόικας (ΔΝΤ και Ε.Ε.) στην Ελλάδα υπάρχει μια
τεράστια επίθεση στον λαό αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν και πολλοί αγώνες που
προσπάθησαν να αμφισβητήσουν τους μονόδρομους που μας επιβάλλουν. Κομμάτι της
λαϊκής αντεπίθεσης, αποτέλεσε και εμείς τον Σεπτέμβρη με τις εκατοντάδες
φοιτητικές καταλήψεις. Καταλήψεις που
πάλευαν για το αυτονόητο: το δικαίωμα στην μόρφωση και την αξιοπρεπή ζωή.
Αντιστάσεις ξεπηδούσαν από παντού, αρχής γενομένης από τις πλατείες, τις
μαθητικές καταλήψεις και τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις σε πολλούς
εργασιακούς χώρους (άλτερ, ελευθεροτυπία, η ηρωική χαλυβουργία).
Οι αντιστάσεις αυτές κατάφεραν να
προκαλέσουν ρήγμα στην κυρίαρχη πολιτική της κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, και να «κάψουν»
ιστορικά και μη, συστημικά κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ, το ΛΑΟΣ και την ΝΔ. Παρόλα
αυτά η φθορά και το ρήγμα που δημιουργήθηκε από τους μεγάλους εργατικούς και
νεολαιίστικους αγώνες χρειάζονται περαιτέρω δυναμική για να ανατρέψουν την
επίθεση κάτι που αποτυπώθηκε και στις 2 εκλογικές αναμετρήσεις, όπου παρά τη
φθορά του δικομματισμού, βγήκε κυβέρνηση μνημονίου (ΤΡΟΙΚΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ) που
συνεχίζει την επίθεση, αποδυναμώθηκαν επαναστατικές δυνάμεις και ενδυναμώθηκε η
τάση της κοινοβουλευτικής ανάθεσης και αναμονής. Επίσης, έφερε στον προσκήνιο
ιστορικά απολιθώματα, τους νοσταλγούς των ναζί και του Χίτλερ που πατώντας στην
απογοήτευση και εξαθλίωση κόσμου σπέρνουν το μίσος μεταξύ εργαζομένων (έλληνες
εναντίων ξένων εργατών), αφήνοντας στο απυρόβλητο τα μεγάλα αφεντικά να
συνεχίσουν το (κυριολεκτικά) δολοφονικό έργο τους.
Όπως είναι λογικό λοιπόν στο απυρόβλητο
δεν θα μπορούσε να μείνει ο χώρος της εκπαίδευσης. Απ’ την περυσινή χρονιά
είδαμε την μανιώδη επίθεση της κυβέρνησης στο χώρο των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.
Κεκτημένα χρόνων που κερδήθηκαν με αγώνες, η κυβέρνηση μες το κατακαλόκαιρο
θέλησε να τα κάνει παρελθόν. Απ’ τα αυταρχικά συμβούλια διοίκησης με την είσοδο
επιχειρηματιών σε αυτά μέχρι την διαγραφή φοιτητών, την έλλειψη χρηματοδότησης
και την υποβάθμιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Με τις κινητοποιήσεις της προηγούμενης
χρονιάς καταφέραμε να μπλοκάρουμε την εφαρμογή του νόμου και να κάνουμε το ίδιο
μας ο ίδρυμα να (υπό)λειτουργήσει. Η φετινή χρονιά μας βρίσκει μπροστά στον
κυκεώνας νέων προβλημάτων. Τα προβλήματα με την έλλειψη ωρομίσθιων και την ελλειπή
χρηματοδότηση θα ξανά εμφανιστούν με την αρχή της ακαδημαϊκής χρονιάς. η
κυβέρνηση έχει πάρει απόφαση για περαιτέρω μείωση της χρηματοδότησης των
εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.
Μέσα σ’ όλα αυτά έρχεται η εφαρμογή
διδάκτρων στους φοιτητές (200Ε για Τ.Ε.Ι. ,300Ε για Α.Ε.Ι. και 500Ε για
μεταπτυχιακό) μέτρο που μας θεωρεί ξεκάθαρα ως πελάτες. Οι κάρτες σίτισης
θα μειωθούν στο μισό, ενώ ένα ακόμα θέμα που προκύπτει είναι το
κλείσιμο των περιφερειακών ιδρυμάτων. Στο δικό μας Τ.ΕΙ. θα μεταφερθεί το
παράρτημα της Αμαλιάδας. Στην ήδη έλλειψη προσωπικού, χώρων και υποδομών που
αντιμετωπίζουμε, έρχονται να προστεθούν οι συνάδερφοί μας από το συγκεκριμένο
παράρτημα και δεν ξέρουμε και πόσοι άλλοι ακόμα.
Αποκορύφωμα όλων αυτών είναι ότι στο νέο
πακέτο των 11,9 δις της συμφωνίας με την Τρόικα, υπάρχει νόμος για
χρηματοδότηση των πτυχίων. Δηλαδή όλες οι οικονομικές θυσίες των οικογενειών
μας και τα τόσα λεφτά που έχουμε δαπανήσει από το οικογενειακό μας εισόδημα από
το λύκειο (φροντιστήρια) μέχρι το Τ.Ε.Ι. (σίτιση, στέγαση, μετακίνηση) με
τελικό σκοπό την απόκτηση του πτυχίου μας, θα επιβαρυνθούν κι άλλο καθώς η
κυβέρνηση απαιτεί να πληρώσουμε και γι’ αυτό.
Είναι πλέον εμφανές πως η κυβέρνηση έχει
βάλει ταφόπλακα στην εκπαίδευση, την υγεία, στην ασφάλιση και στις εργασιακές
σχέσεις. Πλέον γίνεται ξεκάθαρα κατανοητό ότι η γενιά μας θα υποχρεωθεί να
είναι άνεργη, ενώ οι προνομιούχοι οι οποίοι θα έχουν δουλειά θα δουλεύουν με
μισθούς πείνας, χωρίς ασφάλιση, χωρίς εργατικά δικαιώματα και χωρίς
ιατρό-φαρμακευτική περίθαλψη. Ο μόνος δρόμος για εμάς είναι ο διαρκής αγώνας
μέχρι την τελική νίκη εναντίον αυτών που καταδυναστεύουν την ζωή μας. Πλέον
είμαστε όλοι προ των ευθυνών μας να σπάσουμε μέσα μας τον δρόμο της
ατομικότητας και να ενταχθούμε στο δρόμο της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης
ώστε να καταφέρουμε να τους ανατρέψουμε ή να κοιτάξουμε την «πάρτη» μας και να
βουλιάξουμε όλοι μαζί. Το φοιτητικό κίνημα πρέπει το αμέσως επόμενο διάστημα να
βγει επιθετικά προς την κοινωνία, να συνδεθεί με οποιαδήποτε μορφή αντίστασης
ενάντια στην κυβέρνηση- ΕΕ- ΔΝΤ, οι φοιτητές πρέπει να μαζικοποιήσουν τις
διαδικασίες των συλλόγων (Γενικές Συνελεύσεις) και να καταδικάσουν με την στάση
τους , τους εκφραστές της κυβερνητικής πολιτικής
μες τον χώρο του ιδρύματος.
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥΣ
ΑΓΩΝΕΣ ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ
Ραντεβού λοιπόν
στους δρόμους του αγώνα…
