Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία!
Ο Νοέμβρης είναι πάντα
ένας μήνας ιδιαίτερος. Δεν είναι μόνο οι μνήμες που ξυπνά στον κόσμο που έζησε
τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, άλλωστε οι μνήμες κάποτε κλείνουν τον κύκλο τους,
και παίρνουν θέση στην Ιστορία. Είναι
αυτό το σάλπισμα για εξέγερση, για αντίσταση και πάλη που πάντα βρίσκει νέους,
εκρηκτικούς δρόμους μέσα στην επικαιρότητα και επανέρχεται στο προσκήνιο. «Εδώ Πολυτεχνείο…»
Το μήνυμα του
Πολυτεχνείου ξεφεύγει από τα όρια του «ρεαλιστικού», συμβολίζει την έκρηξη των
λαϊκών προσδοκιών σε μια κορύφωση που τότε δεν μπόρεσε να ελέγξει κανείς, ούτε
οι χαφιέδες της χούντας, ούτε οι επίσημες πολιτικές δυνάμεις, ακόμα και της
τότε Αριστεράς. Το Πολυτεχνείο ήταν
νικηφόρο όχι μόνο γιατί ο κόσμος συγκρούστηκε έμπρακτα με το καθεστώς αλλά
γιατί έθεσε ζητήματα πέρα απ’αυτό, που αμφισβήτησαν την ίδια του την ύπαρξη και
την πολιτική σε κάθε επίπεδο από την σκοπιά των αναγκών της νεολαίας και των εργαζομένων.
42 χρόνια μετά είναι πιο αναγκαία και επίκαιρη ποτέ μια εξέγερση κόντρα σε
κυβέρνηση και Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε μια περίοδο πρωτοφανούς προσπάθειας αναίρεσης των
κεκτημένων και δικαιωμάτων του εργατικού και λαϊκού
κινήματος, με ένα τρίτο μνημόνιο να καταστρέφει κάθε προσδοκία και ελπίδα για
φιλολαϊκή λύση μέσω κυβερνήσεων και υπό την αιγίδα της «Ευρώπης», στο όνομα της
έλλειψης εναλλακτικής, του συγχρόνου και συνάμα πολυπαιγμένου, θατσερικού «There Is No Alternative». Τρία, πλέον, τα μνημόνια, κι όλο η κρίση φορτώνεται στους εργαζόμενους
και τη νεολαία, κι όλο η κρίση βαθαίνει, κι όλο καλούμαστε να πληρώσουμε για τα
σπασμένα του κεφαλαίου.
Έτσι, λοιπόν, είναι και
πάλι, ή καλύτερα, είναι ακόμα, αυτή η περίοδος που τα αιτήματα του Πολυτεχνείου
για «ΨΩΜΙ- ΠΑΙΔΕΙΑ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» φαντάζουν
πιο επίκαιρα από ποτέ. Ήταν μια εξέγερση που έπιασε το νήμα των μέχρι τότε κινητοποιήσεων
(πανεργατικές απεργίες , διαδηλώσεις), που πυροδοτήθηκε από τις φοιτητικές καταλήψεις για την ανατροπή του αυταρχικού καθεστώτος της
Χούντας για αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής, για πολιτικά και δημοκρατικά δικαιώματα
απέναντι στο μετεμφυλιακό κράτος και τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των ΗΠΑ στην
Ελλάδα.
Το μήνυμα του
πολυτεχνείου υπάρχει και παραμένει και σήμερα επίκαιρο. Το μήνυμα του πολυτεχνείου αποκρυσταλλώνεται ξεκάθαρα στους αγώνες των
φοιτητών, στις μεγαλειώδεις απεργίες των εργαζομένων, στις καταλήψεις των
μαθητών, στους μεγάλους κοινωνικούς αγώνες και κοινωνικές αναμετρήσεις. Αν κάτι
μπορούμε να μάθουμε από εκείνον το Νοέμβρη είναι ότι οι μαζικοί και
ανυποχώρητοι αγώνες μπορούν να νικούν! 42 χρόνια μετά, το φοιτητικό κίνημα
οφείλει να συνεχίσει να δίνει τη μάχη υπεράσπισης και διεκδίκησης των σύγχρονων
αναγκών του για μόρφωση-δουλειά-δημοκρατία
και να συνεχίζει να δίνει τις μάχες με άξονα το ίδιο σύνθημα: «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία»!
Για εμάς σήμερα «ΨΩΜΙ» σημαίνει:
Εναντίωση
σε κάθε προσπάθεια της κυρίαρχης πολιτικής να βυθίσει τον εργαζόμενο κόσμο και
τη νεολαία σε κατάσταση οριακής επιβίωσης . Ψωμί σήμερα, σημαίνει πάλη για την ανατροπή παλιών και νέων μνημονίων, αλλά και αυτών
που “αρπάζουν το ψωμί απ το τραπέζι” , μέσα από τις μειώσεις μισθών και
συντάξεων , την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας , και την ένταξη
χιλιάδων εργαζομένων σε καθεστώς εργασιακής εφεδρείας και διαθεσιμότητας ή στο
ταμείο ανεργίας. Σημαίνει αγώνας για
αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις και αξιοπρεπείς σχέσεις εργασίας. Σημαίνει πάλη για σταθερή δουλειά,
δουλειά για όλους. Σημαίνει ρήξη με όλο το συρφετό των εκμεταλλευτών, είτε με
την κυβέρνηση είτε με την ΕΕ. Σημαίνει
και ρήξη με όλους τους μηχανισμούς καταπίεσης που χρησιμοποιούν, το ευρώ,
το χρέος, τα δημοσιονομικά σύμφωνα. Σημαίνει
τελικά, ψηλάφηση ενός άλλου δρόμου για μας και τις οικογένειες μας, με
δικαίωμα για όλους στην σταθερή και
δημιουργική εργασία, στην πλήρη σύνταξη, χωρίς χρέος, ευρώ, ΕΕ.
Για εμάς σήμερα «ΠΑΙΔΕΙΑ» σημαίνει:
Να διεκδικήσουμε άμεση απόσυρση όλων των αντιεκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων
των τελευταίων χρόνων, αλλά και των καινούριων που έρχονται από την κυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ..
Εναντίωση στην πολιτική της υποχρηματοσόητησς και της διάλυσης της δημόσιας και
δωρεάν παιδείας και της επιχειρηματικοποίησης του πανεπιστημίου, εναντίωση στον
κατακερματισμό της εργασιακής μας προοπτικής και της διάλυσης των πτυχίων ως μέσο
συλλογικής διαπραγμάτευσης ,της εντατικοποίησης και της πειθάρχησης των
φοιτητών. Παιδεία σήμερα, σημαίνει αγώνα
για την ανατροπή του νόμου Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου και κάθε νέου νόμου
που θα έρθει και θα δίνει το πανεπιστήμιο βορά στις επιχειρήσεις, που δε θα μας
αφήνει να σηκώσουμε κεφάλι και θα οδηγεί τη γενιά μας στη δια βίου εργασιακής περιπλάνηση
και επανακατάρτιση, μια γενιά εργαζομένων, αναλώσιμων, ευέλικτων, φθηνών και
πειθήνιων, ώστε να φορτωθούν τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης. Σημαίνει αγώνα για ενιαία
πανεπιστημιακή εκπαίδευση για όλους, χωρίς ταξικούς αποκλεισμούς και φραγμούς. Σημαίνει πάλη για πλήρη κρατική
χρηματοδότηση σύμφωνα με τις ανάγκες των φοιτητών και της κοινωνίας. Σημαίνει γνώση και έρευνα από εμάς
για μας και όλη την κοινωνία και όχι για τις ανάγκες της εκάστοτε
επιχείρησης. Σημαίνει ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών, σημαίνει αγώνα για ένα ενιαίο
και ισχυρό πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο με όλα τα επαγγελματικά και
εργασιακά δικαιώματα σε αυτό.
Η
«ΠΑΙΔΕΙΑ», που θέλουμε, δεν
χωρά και δεν αναπνέει μέσα στην πολιτική της διάλυσης και υποβάθμισης των ζωών
μας, δε χωρά μέσα σε ένα πανεπιστήμιο για λίγους, χωρίς φοιτητική μέριμνα,
χωρίς πραγματικό άσυλο, με δίδακτρα, επιχειρήσεις, εντατικοποίηση.. Δεν χωρά
στη λογική της κατηγοριοποίησης των σχολών, στην εξατομίκευση των πτυχίων, στην
υποχρηματοδότηση και την «αξιολόγηση» που φέρνουν τα μνημόνια, η ΕΕ, η
κυβέρνηση.. Το αίτημα για παιδεία στο
τόπο μας ζει πρώτα και κύρια στους νικηφόρους αγώνες του φοιτητικού και
νεολαιίστικου κινήματος. Και το πολυτεχνείο ζει και θα ζει όσο η νεολαία θα
οργανώνεται με μαζικές διαδικασίες, όσο θα παλεύει για την υπεράσπιση των
συμφερόντων και των διεκδικήσεων του νεολαιίστικου κινήματος , όσο θα τολμάει
να ανατρέπει τους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς των κυβερνήσεων και ταυτόχρονα θα
παλεύει για να τις ρίξει.
Για εμάς σήμερα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» σημαίνει:
Πάλη για την ανατροπή της
πολιτικής που καταστρατηγεί δημοκρατικά δικαιώματα και απαντάει με ωμή
καταστολή και προβοκάτσια σε κάθε έκφραση της λαϊκής οργής . Συμπυκνώνεται γύρω από τον στόχο του να
ανατραπεί η κυβέρνηση και κάθε επίδοξος διαχειριστής αυτής της αντιλαϊκής
πολιτικής. Το αίτημα για ελευθερία είναι ισχυρό όσο
γίνεται απεργία ή κατάληψη, όσο ο λαός οργανώνεται σε συλλογικότητες, παίρνει
την κατάσταση στα χέρια του, όσο παλεύουμε για τα δημοκρατικά μας δικαιώματα. Απέναντι σε αυτούς που καταλύουν
κάθε έννοια δημοκρατίας ώστε να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Απέναντι
σε αυτούς που δημιουργούν πολέμους για να ξαναμοιράσουν τη γη, δολοφονώντας
ανθρώπους και αναγκάζοντας στην προσφυγιά εκατομμύρια άλλους. Ειδικά, σήμερα,
με το προσφυγικό ζήτημα τόσο οξυμένο, ελευθερία
σημαίνει αλληλεγγύη στους μετανάστες με κάθε δυνατό τρόπο. Ελευθερία σημαίνει πάλη ενάντια στους
δημιουργούς των πολέμων, στην ΕΕ, τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και κάθε πολεμική μηχανή και
ολοκλήρωση. Έξοδο τώρα από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, να πέσει τώρα ο δολοφονικός φράχτης στον
Έβρο, καμία συμμετοχή των ελληνικών στρατευμάτων σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις,
στο διττό ρόλο του στρατού, όπου από τη μια τον χρησιμοποιούν για να
ξαναμοιράσουν τις ζώνες επιρροής τους και από την άλλη για να καταστείλουν
οποιαδήποτε αγωνιστική διάθεση από πλευράς του κόσμου.
Ελευθερία
σημαίνει πάλη ενάντια
στον φασισμό και τον σύστημα που τον γεννά. Καμία ανοχή στην ναζιστική Χρυσή
Αυγή που προσπαθεί να χτυπήσει τους αγωνιστές, να διαλύσει την ιστορική
συνείδηση να σπείρει το μίσος σε όλη την κοινωνία. Το φοιτητικό κίνημα μαζί με
το λαϊκό, οφείλουν να απομονώσουν τους φασίστες της ΧΑ και να τσακίσουν μια για
πάντα την δράση τους.
1973-2015: οι αγώνες συνεχίζονται ακόμα πιο δυναμικά
Νέο μνημόνιο, νέος γύρος
εξαθλίωσης, αλλά και νέος γύρος αγώνων. Σε κάθε περίπτωση η απάντηση του λαού να είναι μία: ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ
ΤΩΡΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ-ΕΕ-ΔΝΤ. Να πάρουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι τον αγώνα στα χέρια
τους και κόντρα και μακριά από τη γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, που προσπαθούν
με απεργίες τουφεκιές να εκτονώσουν την λαϊκή οργή και να την περιορίσουνε στην
διαμαρτυρία. Η απεργία στις 12
του Νοέμβρη αλλά και τριήμερη κατάληψη του Παραρτήματος του Πανεπιστημίου
15-16-17 Νοέμβρη (από όπου ξεκίνησε η εξέγερση στην Πάτρα το ’73) να
αποτελέσει ένα εκ νέου ραντεβού για την ανασυγκρότηση του νεολαιίστικου
κινήματος απέναντι στην επίθεση που πραγματοποιείται στη νέα γενιά, ένα εκ νέου
ραντεβού για κοινό αγώνα με τον κόσμο της εργασίας. Να αποτελέσει ένα ανεξάρτητο
κέντρο αγώνα των εργαζομένων και της νεολαίας, στον αγώνα για την ανατροπή των
μέτρων και των μνημονίων, αλλά και των κυβερνήσεων, της ΕΕ και της πολιτικής
τους!
ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ
ΣΤΕΦ:ΤΕΤΑΡΤΗ 11/11 ΩΡΑ 13:00 ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ
ΣΔΟ:ΤΕΤΑΡΤΗ 11/11 ΩΡΑ 13:00 ΣΤΗΝ Μ1
ΣΕΥΠ:ΤΕΤΑΡΤΗ 11/11 ΩΡΑ 12:00 ΣΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΤΗΣ ΣΔΟ
