«Συντρόφισσα, σύντροφε. Εξεγερμένη Ελλάδα. Εμείς, οι πιο μικροί, από αυτή τη γωνιά του κόσμου, σε χαιρετάμε. Δέξου το σεβασμό μας και το θαυμασμό μας γι’ αυτό που σκέφτεσαι και κάνεις. Από μακριά μαθαίνουμε από εσένα. Ευχαριστούμε». (sub-comandante Marcos-zapatistas)
Η διεθνής απήχηση του Δεκέμβρη (¨πάγωμα¨ της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης στη Γαλλία υπό τον φόβο αντίστοιχων γεγονότων και εκεί και οι δεκάδες πορείες συμπαράστασης ανά τον κόσμο) όπως φαίνεται και από τον παραπάνω χαιρετισμό δεν είναι καθόλου τυχαία καθώς τα «Δεκεμβριανά του 2008» αποτελούν το σοβαρότερο εξεγερτικό γεγονός μετά τη μεταπολίτευση. Για πρώτη φορά προκλήθηκε μια τόσο σοβαρή πολιτική κρίση πραγματικά «από τα κάτω », που απείλησε με ανατροπή την κυβέρνηση και κλυδώνισε συνολικά το πολιτικό σύστημα. Η εξέγερση έφερε στο προσκήνιο ένα ορμητικό κύμα πολιτικοποίησης με νέα ποιοτικά κοινωνικά, πολιτικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά. Οι μαθητές, οι φοιτητές και συνολικά η νεολαία της εκπαίδευσης, οι εργαζόμενοι, οι μετανάστες όλοι αυτοί που η ζωή τους έγινε μάχη για την πολιτική των κυβερνήσεων όλα αυτά τα χρόνια καθώς και η μετατροπή στα μάτια του κόσμου του κρατικού μηχανισμού από «φίλο» του πολίτη σε στυγνό δολοφόνο, ανέτρεψε το φόβο, τη σιωπή, την εκλογική αναμονή και τα προγραμματισμένα σχέδια όλου του επίσημου πολιτικού σκηνικού.
Η εξέγερση είχε πρωτόλεια αντικαπιταλιστικά πολιτικά χαρακτηριστικά: έδωσε από την αρχή ένα σαφές αντικυβερνητικό στίγμα, διεκδίκώντας την ανατροπή της κυβέρνησης (και όχι απλά την παραίτηση κάποιων «υπευθύνων»), μίλησε για τις ανάγκες και τα δικαιώματα σε παιδεία και εργασία, είχε μαζικά μαχητικά συγκρουσιακά χαρακτηριστικά στη δράση (και όχι απλά «παρελάσεις»). Ο Δεκέμβρης έδειξε το πώς κινήματα μπορούν να γεννιούνται και να αναπτύσσονται γύρω από επιθετικά αιτήματα με την ταχύτητα με την οποία πολιτικοποιούνται οι αγώνες σήμερα μπροστά στην ολότητα της επίθεσης. Απέναντι στην ανυπαρξία συλλογικών μορφών έκφρασης σε διάφορα κομμάτια της κοινωνίας (μαθητές, μετανάστες, στην ανεπάρκεια της επίσημης αριστεράς αναπτύχθηκαν αμεσοδημοκρατικές πανελλαδικές μορφές δράσης (καταλήψεις δημοσίων χώρων και κυβερνητικών κτηρίων, νομική) βοήθησε στο συντονισμό και στην ανάληψη πρωτοβουλιών και δράσεων.
Απέναντι σε τέτοιας έκτασης και φύσεως γεγονότα η στάση των πολιτικών κομμάτων είναι ενδεικτική του συνολικότερου πολιτικού τους χαρακτήρα. Η ΝΔ ως κυβέρνηση κλήθηκε να παίξει τον ρόλο του εγγυητή της τάξης και της ασφάλειας καθώς και της ομαλής λειτουργίας της αγοράς προσπαθώντας να το αποσυνδέσει από την πολιτική του σημασία και να το εμφανίσει ως μεμονωμένο χρησιμοποιώντας τα μέσα μαζικής ενημέρωσης προκειμένου να κατευνάσει την κοινή γνώμη και να προετοιμάσει το έδαφος για το όργιο της καταστολής που ακολούθησε(συλλήψεις διαδηλωτών, χρυσαυγίτες στην Πάτρα και ετοιμαζόταν να κατεβάσει το στρατό ).Το ΠΑΣΟΚ συναγωνιζόταν με τη ΝΔ για το ποιος μπορεί σε κρίσιμες καμπές για το πολιτικό σύστημα να διαφυλάξει τη σταθερότητά του από τη μία και από την άλλη να έρθει σε επαφή με τις αγωνίες του κόσμου για να τις ενσωματώσει κάνοντας από τα δεξιά αντιπολίτευση ζητώντας κατάργηση του ασύλου και περισσότερη καταστολή. Το ΛΑΟΣ αποτελούσε το ακροδεξιό δεκανίκι σταθεροποίησης της κατάστασης ζητώντας πιο δραστικά μέτρα απέναντι στους ¨ταραξίες¨ και πρωτοστατώντας στον εμπλουτισμό του οπλοστασίου της καταστολής(νόμος για τις κουκούλες).Αν η στάση των παραπάνω ήταν αναμενόμενη εκείνο που εξέπληξε ήταν η στάση της καθεστωτικής αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ, δέσμιος της διαχειριστικής του λογικής δεν κατάφερε να καταλάβει τις αγωνίες και τα ερωτήματα του κόσμου και προσπάθησε να οδηγήσει το κίνημα σε ανώδυνες λύσεις (βλέπε ψήφο στα 16,πρόταση για εκλογές, εκδημοκρατισμός της αστυνομίας ). Το ΚΚΕ εγκλωβισμένο στα πολιτικά του αδιέξοδα επιδόθηκε σε ένα ¨ρεσιτάλ¨ νομιμοφροσύνης καθώς αδυνατώντας να ελέγξει το κίνημα του γύρισε την πλάτη, περιορίστηκε σε πορείες-πυροτεχνήματα μακριά και έξω από τις πραγματικές διεργασίες του κινήματος, επέλεξε την κομματική περιχαράκωση, υιοθέτησε τα επιχειρήματα της κυβέρνησης (προβοκάτορες, κουκουλοφόροι, οργανωμένο σχέδιο ξένων κέντρων) και κατέληξε να παίζει το παιχνίδι του συστήματος περί επιστροφής στην ομαλότητα , ησυχία τάξη και ασφάλεια.
Τέλος, διέξοδο στο κίνημα δεν έδωσαν οι πρακτικές του αυτόνομου και του αναρχικού χώρου καθώς περιορίστηκαν σε πράξεις τυφλής και θεαματικής βίας, αρνούμενοι κάθε προσπάθεια πολιτικού προσανατολισμού και εμβάθυνσης.
Εμείς από την πλευρά μας, με όλα τα παραπάνω δεν επιθυμούμε ένα μνημόσυνο της εξέγερσης αλλά μια προσπάθεια να κατανοήσουμε τι ήταν, τι το γέννησε προκειμένου οι επόμενοι ¨Δεκέμβρηδες¨ να είναι πιο μαζικοί, πιο επικίνδυνοι, πιο νικηφόροι. Το μεγάλο στοίχημα είναι το πως αυτό το πολύμορφο αλλά βαθύ ρεύμα αμφισβήτησης θα διαμορφώσει το δικό του ανεξάρτητο αντικαπιταλιστικό πολιτικό ρεύμα, ικανό να δώσει τη μάχη της συνολικής ανατροπής και να δημιουργήσει τις συνθήκες της επαναστατικής αλλαγής.
