Εσύ την Κυριακή θα πας για ψώνια;

                                      Τι παίζει με την Κυριακάτικη αργία;

Αυτή την Κυριακή 15 Δεκέμβρη τα εμπορικά καταστήματα θα λειτουργήσουν κανονικά, βάσει του αντεργατικού νόμου (Ν. 4177/13), που πέρασε μέσα στο καλοκαίρι η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και με τον οποίο καθιερώνεται η λειτουργία των καταστημάτων τουλάχιστον για 7 Κυριακές το χρόνο, ενώ με αποφάσεις των κατά τόπους περιφερειών δίνεται η δυνατότητα λειτουργίας τους και τις 52 Κυριακές του έτους.
Μετά την κατάργηση του 8ωρου στην πράξη, του 5μερου, την μετατροπή των μισθών σε χαρτζιλίκι, με την ανασφάλιστη κι επισφαλή εργασία να έχει γίνει κανόνας, προχωράνε τα σχέδιά τους ένα βήμα παρακάτω. Η συγκεκριμένη αργία, που ισχύει στην Ελλάδα από το 1909 και κερδήθηκε με τους αγώνες των ίδιων των εργατών, είναι το επόμενο θύμα στον εργασιακό μεσαίωνα που οικοδομείται για να εξυπηρετήσει την συνέχιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, στην προσπάθειά του για το ξεπέρασμα της κρίσης του. Όλοι ξέρουμε πως μπορεί σε πρώτη φάση αυτό να ισχύει για τον κλάδο του εμπορίου, όμως όπως κι όλες οι προηγούμενες αντεργατικές πολιτικές, ξεκινούν από ένα κλάδο και στη συνέχεια γίνονται κανόνας για το σύνολο του κόσμου της εργασίας.
Τι μας λέει η κυβέρνηση και οι μιντιακοί υποστηρικτές της;
Τα κυριότερα επιχειρήματα που προβάλλουν είναι ότι τη συγκεκριμένη μέρα που οι υπόλοιποι εργαζόμενοι δεν δουλεύουν, θα έχουν τη δυνατότητα να εξορμήσουν με τις οικογένειές τους και με άνεση χρόνου να ψωνίσουν- καταναλώσουν. Έτσι ταυτόχρονα τα μαγαζιά θα έχουν τη δυνατότητα να βγάζουν μέρος των «σπασμένων» κι ως δια μαγείας θα γεμίσουν χρήμα οι αγορές!
Όχι να μας περνάνε και για ηλίθιους!
 Η πραγματικότητα είναι πως είμαστε σε μία εποχή που τα μαγαζιά κλείνουν κατά χιλιάδες σε όλη τη χώρα, όχι γιατί μας λείπει ο χρόνος για ψώνια, αλλά γιατί η πληττόμενη κοινωνική πλειοψηφία οδηγείται γρήγορα και σταθερά σε φτωχοποίηση κι εξαθλίωση. Όταν πεθαίνει κόσμος γιατί ψάχνει τρόπο να ζεσταθεί, όταν η ανεργία αυξάνεται σε δραματικά επίπεδα κι όταν η πλειοψηφία των εργαζομένων με τα ψίχουλα που παίρνουν για μισθό, καλύπτουν με το ζόρι τα απολύτως απαραίτητα, είναι γελοίο να θεωρούν ότι πιστεύουμε σε τέτοια επιχειρήματα.
Τα παραπάνω σε συνδυασμό με την «απελευθέρωση» του ωραρίου εργασίας και λειτουργίας των επιχειρήσεων, ανοίγουν διάπλατα τις λεωφόρους της «ανάπτυξης». Της ανάπτυξης της κερδοφορίας του μεγάλου εμπορικού κεφαλαίου (λέγε με εμπορικά κέντρα, mall κ.α.) μέσω του ξεζουμίσματος και της εξαθλίωσης των εργαζομένων και του ξαναμοιράσματος της αγοράς με το κλείσιμο μικρών επιχειρήσεων (που δεν θα έχουν τη δυνατότητα να ανταπεξέλθουν στα επιπρόσθετα κόστη λειτουργίας γι’ ακόμα μια μέρα) και την συγκέντρωση του τζίρου σε λιγότερα χέρια.
Επομένως το ερώτημα πλέον τίθεται σε εμάς που βιώνουμε όλα αυτά που σχεδιάζουν και προωθούν εργοδότες, κυβέρνηση, τρόικα. Σε όλους εμάς που βλέπουμε τις ζωές μας, τις ανάγκες μας, τα δικαιώματα μας να συνθλίβονται από την μπότα της αγοράς. Τι θα κάνουμε τις Κυριακές που έρχονται;

ΔΕ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΜΑΣ!

Την εποχή της δομικής και βαθύτερης κρίσης του καπιταλισμού, την εποχή που καταργούνται οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, που η ανεργία στους νέους έχει ξεπεράσει κατά πολύ το 50%, που κάθε εργασιακό και κοινωνικό δικαίωμα (κατακτήσεις όλα μετά από αγώνες και αγώνες!) τσακίζεται και κάθε ίχνος ελευθερίας χτυπιέται κι αυτό, προφανώς η εκπαίδευση δεν θα μπορούσε να μην είναι κι αυτή στο στόχαστρο του μαύρου μετώπου κυβέρνησης – Ε.Ε. – Δ.Ν.Τ. που κάνουν ότι μπορούν για να είμαστε εμείς αυτοί που θα πληρώσουν την κρίση τους! Έτσι, είδαμε να εκτυλίσσεται η επίθεση στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, με το Νέο Λύκειο και τις απολύσεις τόσων και τόσων καθηγητών, έτσι βλέπουμε και την επίθεση που δέχεται το Πανεπιστήμιο στο σύνολό του, τα τελευταία χρόνια. Νόμος Διαμαντοπούλου, νόμος Αρβανιτόπουλου, σχέδιο Αθηνά, απολύσεις σε διοικητικούς! Όλα αυτά στην ίδια πάντα κατεύθυνση, την ένταση της επιχειρηματικής λειτουργίας του Πανεπιστημίου και τη μετατροπή του σε ένα ακόμα πεδίο κερδοφορίας για το κεφάλαιο.
Όλα αυτά όμως τα χουμε ξαναπεί. Αυτό για το οποίο δεν έχουμε ξαναμιλήσει, είναι η έκθεση του ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) η οποία και προτείνει:
να μπουν δίδακτρα στους προπτυχιακούς φοιτητές
την αναβάθμιση και μετατροπή των ΙΕΚ σε ιδιωτικά πανεπιστήμια (κατάργηση δηλαδή του αρ.16)  και την «προσπάθεια για την αλλαγή του Συντάγματος όπου αυτό εμποδίζει τις απαιτούμενες αλλαγές» - κατάργηση δηλαδή του άρθρου 16.
οι σχέσεις εργασίας στο εσωτερικό των μέχρι πρότινος δημοσίων πανεπιστημίων να μετατραπούν στο σύνολό τους σε ατομικές συμβάσεις εργασίας, στα πρότυπα του ιδιωτικού τομέα
να υπάρξουν φοιτητικά δάνεια τα οποία και θα αποπληρώνουμε είτε με κρατήσεις από το μισθό μας (αυτόν των 400ευρώ)σαν εργαζόμενοι, είτε μέσω «προσφοράς τους στην ερευνητική-εκπαιδευτική διαδικασία» μιας και κάποιος πρέπει να κάνει και τη δουλειά των διοικητικών υπαλλήλων που απολύονται (βιβλιοθήκες, γραμματείες, εργαστήρια κλπ).

ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΛΕΦΤΑ, ΣΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΣΦΑΙΡΕΣ...

5 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ

             Η σφαίρα που έδινε το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη τέλος στη ζωή του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, έμελλε να πυροδοτήσει ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά ξεσπάσματα στην μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας. Συσσωρευμένη για χρόνια, άλλοτε εκφρασμένη σε συγκροτημένους αγώνες όπως στο κίνημα του 06'-07' ενάντια στο νόμο της Γιαννάκου, και άλλοτε άναρθρη , η οργή ξεχείλισε μέσα σε λίγες ώρες και κατέκλυσε τα πάντα για εβδομάδες. Οργή μιας γενιάς χωρίς φωνή, καταδικασμένη στην ανασφάλεια, με ένα μέλλον κλεμμένο και σκοτεινό. Αλλά και οργή για το κράτος και τους μηχανισμούς του που σκοτώνουν ανήλικα παιδιά στα Εξάρχεια, στοχεύοντας συνολικά στην ανυπακοή της νεολαίας. Ήταν μια κοινωνική έκρηξη που μπορεί να είχε σαν αφορμή την κρατική δολοφονία αλλά δεν ήταν αυτή και η αιτία της. Η δολοφονία ήταν απλά η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και ξεσκέπασε την οργή του κόσμου από ένα αβίωτο παρόν και μέλλον και για τη σαπίλα του πολιτικού συστήματος.

Ο Δεκέμβρης του ‘08 ήταν η κραυγή αντίδρασης του λαού στην ασφυκτική λιτότητα που επέτασσαν κυβέρνηση και ΕΕ μία κραυγή που κατάφερε να ρίξει την κυβέρνηση των δολοφόνων της Ν.Δ. Μια κυβέρνηση την οποία διαδέχθηκε η πιο λαομίσητη κυβέρνηση η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που εφάρμοσε την πιο σκληρή πολιτική κοινωνικής καταστροφής. Πέντε χρόνια μετά το σύνθημα ‘’Στις τράπεζες λεφτά στη νεολαία σφαίρες ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες’’ , έρχεται να συμπυκνώσει τη συνέχιση της βάρβαρης πολιτικής συγκυβέρνησης κεφαλαίου-Ε.Ε.-ΔΝΤ, που παίρνει σχήμα και μορφή με τη μαύρη συμμαχία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ.

Μπορεί ακόμα να μην ρίχνουν σφαίρες στο ψαχνό… αλλά δεν διστάζουν καθόλου να σπρώξουν λαό και νεολαία στο γκρεμό της κοινωνικής καταστροφής ,ξεπουλώντας βασικά κοινωνικά αγαθά όπως η υγεία, η παιδεία, το ρεύμα και το νερό και υπερψηφίζοντας τον νέο μνημόνιο της λιτότητας και κοινωνικής εξαθλίωσης. Μια λιτότητα που αποτυπώνεται στη νεολαία με το χειρότερο τρόπο: Οι θέσεις εργασίας είναι περιορισμένες με την ανεργία στους νέους να έχει φτάσει το 60% , ενώ οι ελαστικά εργαζόμενοι χωρίς ασφάλιση, έρμαια της εργοδοσίας είναι πλέον κάτι παραπάνω από συχνό φαινόμενο.

Ο Δεκέμβρης ήταν η κραυγή εναντίωσης της νεολαίας στην πολιτική του κεφαλαίου και σε κάθε εκφραστή της που την ήθελε και τη θέλει περισσότερο παρά ποτέ πειθήνια, ευέλικτη χωρίς συλλογικές αναπαραστάσεις και διεκδικήσεις και σε τελική ανάλυση, αναλώσιμη. Νεολαία που θα αποτελέσει την καλύτερη βάση για τους αυριανούς εργαζόμενους-έρμαια της εκάστοτε εργοδοσίας. Ουσιαστικά ο Δεκέμβρης έφερε στην επιφάνεια ένα πνεύμα συνολικής αμφισβήτησης των συνθηκών ζωής που ήταν αποτέλεσμα μιας πολιτικής ασύλληπτων οικονομικών σκανδάλων, κοινωνικών αδικιών και της καθολικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Και τελικά κατάφερε να προβάλλει τη συμπυκνωμένη δυσαρέσκεια του κόσμου μέσα από μαζικές διαδηλώσεις και καταλήψεις σχολών και σχολείων. Χαρακτηριστικό είναι ότι τότε φωνάχτηκε το πρώτο ‘’φύγετε’’ στην κυβέρνηση και σε κάθε επίσημο εκφραστή της.

Σήμερα είναι πιο αναγκαία από ποτέ η εξέγερση ενάντια στην ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, την ΕΕ και το ΔΝΤ. Σήμερα που η επίθεση γίνεται πιο σκληρή από ποτέ κόντρα στα συμφέροντα του λαού και της νεολαίας. Σήμερα που η κρατική καταστολή σε συνδυασμό με την φασιστική βία έχει γίνει κανόνας. Σήμερα πρέπει να θέσουμε το ζήτημα της συνολικής αμφισβήτησης κόντρα στο σάπιο σύστημα που καταρρέει.

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 6/12 ΩΡΑ 10:00π.μ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ