5 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ
ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ
Η σφαίρα που έδινε το βράδυ της
6ης Δεκέμβρη τέλος στη ζωή του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, έμελλε να πυροδοτήσει
ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά ξεσπάσματα
στην μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας. Συσσωρευμένη για χρόνια, άλλοτε
εκφρασμένη σε συγκροτημένους αγώνες όπως στο κίνημα του 06'-07' ενάντια στο
νόμο της Γιαννάκου, και άλλοτε άναρθρη ,
η οργή ξεχείλισε μέσα σε λίγες ώρες και κατέκλυσε τα πάντα για εβδομάδες. Οργή
μιας γενιάς χωρίς φωνή, καταδικασμένη στην ανασφάλεια, με ένα μέλλον κλεμμένο
και σκοτεινό. Αλλά και οργή για το κράτος και τους μηχανισμούς του που
σκοτώνουν ανήλικα παιδιά στα Εξάρχεια, στοχεύοντας συνολικά στην ανυπακοή της
νεολαίας. Ήταν μια κοινωνική έκρηξη που μπορεί να είχε σαν αφορμή την κρατική
δολοφονία αλλά δεν ήταν αυτή και η αιτία της. Η δολοφονία ήταν απλά η σταγόνα
που ξεχείλισε το ποτήρι και ξεσκέπασε την οργή του κόσμου από ένα αβίωτο παρόν
και μέλλον και για τη σαπίλα του πολιτικού συστήματος.
Ο
Δεκέμβρης του ‘08 ήταν η κραυγή αντίδρασης του λαού στην ασφυκτική λιτότητα
που επέτασσαν κυβέρνηση και ΕΕ μία κραυγή που κατάφερε να ρίξει την κυβέρνηση
των δολοφόνων της Ν.Δ. Μια κυβέρνηση την οποία διαδέχθηκε η πιο λαομίσητη
κυβέρνηση η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που εφάρμοσε την πιο σκληρή πολιτική
κοινωνικής καταστροφής. Πέντε χρόνια μετά το σύνθημα ‘’Στις τράπεζες λεφτά στη νεολαία σφαίρες ήρθε η ώρα για τις δικές μας
μέρες’’ , έρχεται να συμπυκνώσει τη συνέχιση της βάρβαρης πολιτικής
συγκυβέρνησης κεφαλαίου-Ε.Ε.-ΔΝΤ, που παίρνει σχήμα και μορφή με τη μαύρη
συμμαχία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ.
Μπορεί
ακόμα να μην ρίχνουν σφαίρες στο ψαχνό… αλλά δεν διστάζουν καθόλου να σπρώξουν
λαό και νεολαία στο γκρεμό της κοινωνικής καταστροφής ,ξεπουλώντας βασικά
κοινωνικά αγαθά όπως η υγεία, η παιδεία, το ρεύμα και το νερό και
υπερψηφίζοντας τον νέο μνημόνιο της λιτότητας και κοινωνικής εξαθλίωσης. Μια
λιτότητα που αποτυπώνεται στη νεολαία με το χειρότερο τρόπο: Οι θέσεις εργασίας
είναι περιορισμένες με την ανεργία στους νέους να έχει φτάσει το 60% , ενώ οι
ελαστικά εργαζόμενοι χωρίς ασφάλιση, έρμαια της εργοδοσίας είναι πλέον κάτι
παραπάνω από συχνό φαινόμενο.
Ο
Δεκέμβρης ήταν η κραυγή εναντίωσης της νεολαίας στην πολιτική του κεφαλαίου και
σε κάθε εκφραστή της που την ήθελε και τη θέλει περισσότερο παρά ποτέ πειθήνια,
ευέλικτη χωρίς συλλογικές αναπαραστάσεις και διεκδικήσεις και σε τελική
ανάλυση, αναλώσιμη. Νεολαία που θα αποτελέσει την καλύτερη
βάση για τους αυριανούς εργαζόμενους-έρμαια της εκάστοτε εργοδοσίας. Ουσιαστικά
ο Δεκέμβρης έφερε στην επιφάνεια ένα πνεύμα συνολικής αμφισβήτησης των συνθηκών
ζωής που ήταν αποτέλεσμα μιας πολιτικής ασύλληπτων οικονομικών σκανδάλων,
κοινωνικών αδικιών και της καθολικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Και
τελικά κατάφερε να προβάλλει τη συμπυκνωμένη δυσαρέσκεια του κόσμου μέσα από
μαζικές διαδηλώσεις και καταλήψεις σχολών και σχολείων. Χαρακτηριστικό είναι
ότι τότε φωνάχτηκε το πρώτο ‘’φύγετε’’ στην κυβέρνηση και σε κάθε επίσημο
εκφραστή της.
Σήμερα
είναι πιο αναγκαία από ποτέ η εξέγερση ενάντια στην ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, την ΕΕ και το
ΔΝΤ. Σήμερα που η επίθεση γίνεται πιο σκληρή από ποτέ κόντρα στα συμφέροντα του
λαού και της νεολαίας. Σήμερα που η κρατική καταστολή σε συνδυασμό με την
φασιστική βία έχει γίνει κανόνας. Σήμερα πρέπει να θέσουμε το ζήτημα της
συνολικής αμφισβήτησης κόντρα στο σάπιο σύστημα που καταρρέει.
