Η απεργία της Τετάρτης 5 Οκτώβρη στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ όχι μόνο «νέκρωσε» όλο τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, σημειώνοντας πρωτοφανή καθολική επιτυχία αλλά και για πρώτη φορά σε τέτοια μεγαλειώδη έκταση οι απεργοί εργαζόμενοι κατέβηκαν σύσσωμοι και συντονισμένα στους δρόμους. Η απεργία όμως δεν είναι η μόνη κινητοποίηση των εργαζομένων,καθώς την τελευταία εβδομάδα σε πολλά υπουργεία οι δημόσιοι υπάλληλοι προχώρησαν σε καταλήψεις αναστέλλοντας την λειτουργία των κεντρικών υπηρεσιών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η κατάληψη του υπουργείου οικονομικών και της εθνικής στατιστικής υπηρεσίας που εμπόδισαν κλιμάκιο της τρόικας να συλλέξει τα στοιχεία που ήθελε. Ζητούμενο είναι η κλιμάκωση των αγώνων του εργατικού κινήματος με απεργίες διαρκείας με απαρχή τις 19 Οκτώβρη, ξεπερνώντας τις επετειακές τουφεκιές των ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ Οι κινητοποιήσεις αυτές αποτελούν την απάντηση των εργαζομένων στα νέα μέτρα για την εργασιακή εφεδρεία/απολύσεις, το ενιαίο μισθολόγιο, αλλά και την συνολική πολιτική της κυβέρνησης, ΕΕ, ΔΝΤ, που καταστρατηγεί κατοχυρωμένα εργασιακά και νεολαιίστικα δικαιώματα,κοινωνικοποιεί τις ζημιές και ιδιωτικοποιεί τα κέρδη ( χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρόσφατη διάσωση της proton bank με χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων ύψους 863 εκατ. Ευρώ!!). Κομμάτι αυτής της πολιτικής είναι και η επίθεση στην παιδεία με τον νόμο Διαμαντοπούλου. Η νέα χρονιά για τους φοιτητές ξεκίνησε με εκατοντάδες κατειλημμένες σχολές και μία σαφή άρνηση οποιασδήποτε αντιδραστικής μεταρρύθμισης εντός των κόλπων των Πανεπιστημίων και των ΤΕΙ. Ο εν λόγω νέος νόμος πλαίσιο έρχεται να δημιουργήσει ένα πανεπιστημίο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων του, ένα αυταρχικό εκπαιδευτήριο που θα λειτουργεί με όρους αγοράς. Παρόλα αυτά η συντονισμένη προσπάθεια των καθεστωτικών παρατάξεων εντός των σχολών(ΠΑΣΠ, ΔΑΠ, γενιά των ''φιμωμένων'') και τα παπαγαλάκια των αστικών ΜΜΕ(Πορτοσάλτε, Πρετεντέρης κλπ) κατάφεραν να στέψουν φοιτητή εναντίον φοιτητή κόντρα στο συμφέρον της πληττόμενης πλειοψηφίας που αποτελεί η ανατροπή του νόμου και σε συνδυασμό με ενδογενείς αδυναμίες του φοιτητικού κινήματος(έλλειψη σύνδεσης με τα υπόλοιπα αγωνιζόμενα κομμάτια, λειψό πολιτικό περιεχόμενο,περιστροφή των γενικών συνελεύσεων γύρω από ψευτοδίπολα κ.α.) δημιούργησαν μια καμπή στις καταλήψεις και στο μαζικό φοιτητικό κίνημα.
Το ότι οι σχολές άνοιξαν δεν σημαίνει ότι το φοιτητικό κίνημα παύει να υφίσταται και ότι η δράση του σταματά. Με τον αναβαθμισμένο ρόλο που καλείται να έχει είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να οξύνει τις δράσεις τόσο για την μη εφαρμογή του νόμου, όσο και και για την αναζωπύρωση και αναβάθμιση του ίδιου του μετώπου των καταλήψεων. Παρόλα αυτά πρέπει να δούμε τις αντικειμενικές συνθήκες της κατάστασης αυτής. Οι ανοιχτές σχολές είναι το καλύτερο έδαφος για να εφαρμοστεί ο νόμος. Επίσης ανοιχτή σχολή αυτή τη στιγμή σημαίνει πολύ απλά επιστροφή στην ομαλότητα των μαθημάτων, των εργαστηρίων και της εξεταστικής. Για κάποιούς αυτό μπορεί να είναι και το επιδιωκόμενο, παρόλα αυτά την ώρα που συνολίκά η ελληνική κοινωνία δέχεται μια καταιγιστική επίθεση απο την αντιλαική πολιτική που ακολουθείται από το κεφάλαιο και τους εκφραστές του, το να υπάρχει τέτοια αντίδραση σημαίνει ατομικισμός και στρουθοκαμηλισμός. Η ίδια η Διαμαντοπούλου που αποτελεί τον αρχιτέκτονα αυτής της επίθεσης στην παιδεία έχει δηλώσει ότι: “Είναι πραγματικά εντυπωσιακό ότι έχουμε για πρώτη φορά καταγεγραμμένη μία τόσο έντονη αντίδραση που βασίζεται στη λογική «ανοιχτά σχολεία και Πανεπιστήμια - ανοιχτά μυαλά». ”
Πόσο ανοιχτό είναι το μυαλό κάποιου που ανοίγει την σχολή του στην λογική του ατομισμού και της ιδιοτέλειας και την ίδια στιγμή το Μνημόνιο και ο νέος νόμος το κλείνει; Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα ΤΕΙ. Το Υπουργείο Παιδείας και η Διαμαντοπούλου με την Υπουργική Απόφαση της 28ης Σεπτέμβρη μειώνει το έκτακτο εκπαιδευτικό προσωπικό των Τ.Ε.Ι σε 1.300 εκτάκτους, από 4.000 εκτάκτους που στην πραγματικότητα αριθμούσε το 2010. Έτσι καλούνται τα Τ.Ε.Ι. να λειτουργήσουν με το 32,5% του Έκτακτου Εκπαιδευτικού Προσωπικού με το οποίο λειτούργησαν την προηγούμενη χρονιά. Επίσης στην σχολή μας πολλά εργαστήρια βρίσκονται στον “αέρα” επειδή το προσωπικό που είχε αναλάβει την διδασκαλία αυτή την στιγμή έχει μειωθεί δραματικά. Επίσης σχολές όπως είναι η Επιστήμη Υλικών Πάτρας και η Αρχιτεκτονική Αθήνας και το ΤΕΙ Πειραιά βρίσκονται προ των πυλών της οριστικής συγχώνευσης τους, που σημαίνει επί της ουσίας το κλείσιμό τους και έπεται και συνέχεια για πολλές άλλες. Ανοιχτές σχολές-κλειστά μυαλά λοιπόν είναι μάλλον το συμπέρασμα...
Η παραξικοπιματική ψήφιση του νόμου αποτελεί υπόδείγμα και για την ίδια την εφαρμογή του. Η υπουργός παλεύει με νύχια και με δόντια να στήσει της εγκάθετες εφορευτικές επιτροπές για τον ορισμό των Συμβουλίων Διοίκησης των Ιδρυμάτων (που θα φέρουν τους επιχειρηματίες στη διοίκηση των πανεπιστημίων) μέχρι της 15 Νοέμβρη βρίσκομενη αντιμέτωπη με την άρνηση πολλών καθηγητών να εφαρμόσουν τις εντολές της(βλ. απάντηση του Καθ. Γ.Ρούση στο Πάντειο Παν.). Μονόδρομος για το φοιτητικό κίνημα είναι το μπλοκάρισμα κάθε τέτοιας πτυχής του νόμου αλλά και η προετοιμασία για την επόμενη οξυμμένη φάση αντιπαράθεσης για την οριστική ανατροπή.
“Δούλεψε τίμια. Διάβασε. Κοίταξε τον εαυτό σου, ενδιαφέρσου για την οικογένειά σου και άφησε τους πολιτικούς να κάνουν ό, τι οι νόμοι και το Σύνταγμα ορίζουν», έλεγε ο Στυλιανός Παττακός το 1965 και λίγο μετά ήρθε η χούντα. Έτσι θέλουν να διαπαιδαγωγήσουν μια ολόκληρη γενιά στο να υποταχθεί σε οποιαδήποτε στρατηγική επιδίωξη έχει κάθε φορά το κεφάλαιο και η αστική πολιτική. Δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι οι ανοιχτές σχολές και στρατιές των “αγανακτισμένων” φοιτητών με επιστολές στη υπουργό και group στο facebook θα ρίξουν το νόμο Διαμαντοπούλου. Η ανατροπή τόσο του νομοσχεδίου Διαμαντοπούλου όσο και γενικότερα της αντιλαϊκής πολιτικής κυβέρνησης-Ε.Ε-ΔΝΤ περνάει μέσα από διαδικασίας μαζικών μπλάκ-άουτ στα πανεπιστήμια (συνελεύσεις, καταλήψεις, διαδηλώσεις) και στους χώρους δουλείας (απεργιακές κινητοποιήσεις διαρκείας). Παρόλα αυτά θεωρούμε πως την προκειμένη περίοδο ανασυγκρότησης το φοιτητικό κίνημα πρέπει να ορίσει συγκεκριμένες μέρες- πολιτικούς κόμβους οξείας αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση και την πολιτική της. Μέρες που παίρνοντας παράδειγμα από τις πλατείες και τις απεργίες στις 15 και 28-29 Ιουνίου που το εργατικό κίνημα συναντήθηκε με τη νεολαία για την μη ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, θα πετυχαίνουν δύο βασικούς στόχους. Θα αποτυπώνουν με υλικό τρόπο την λαϊκή δυσαρέσκεια ενώ παράλληλα θα απονομιμοποιούν στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας την ψήφιση νέων αντιλαϊκών μέτρων – χαρατσιών από την πλευρά της κυβέρνησης θέτοντας έτσι βασικά ρήγματα για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.
Μια τέτοια μέρα μπορεί και πρέπει να είναι και η 19η του Οκτώβρη (ημέρα γενικής απεργίας) όπου το φοιτητικό κίνημα με την εμπειρία του και το χνάρι που έχουν αφήσει οι αγώνες του μπορεί να δώσει νέα δυναμική στον αγώνα. Μέσα από την περιφρούρηση της απεργίας αλλά και τη συμμετοχή στην κινητοποίηση μπορεί να σπάσει την εργοδοτική τρομοκρατία να συνδεθεί και να συμπορευτεί με τους αγώνες των εργαζομένων, και να σημάνει όχι το τη λήξη των κινητοποιήσεων αλλά την νέα αρχή για την ανατροπή.
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΣΤΕ ΔΕΥΤΕΡΑ 17/10 Μ.ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΩΡΑ 13:00
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΣΔΟ ΤΡΙΤΗ 18/10 Μ.ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΩΡΑ 13:00
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΣΕΥΠ ΤΡΙΤΗ 18/10 ΥΠΟΓΕΙΟ ΣΔΟ ΩΡΑ 13:00
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 19/10
ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΟΥΜΕ-ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΝΙΚΗ