Τα μεσάνυχτα της 18ης Σεπτεμβρίου φάνηκε με τον πιο τραγικό τρόπο το πραγματικό πρόσωπο του νεοναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής. Ο 34χρονος Παύλος Φύσσας, γνωστός για την αντιφασιστική του δράση, έπεσε νεκρός από μαχαιριές χρυσαυγίτη στο Κερατσίνι. Βαδίζοντας και ανοιχτά στο δρόμο που τους έστρωσαν ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και οι πολιτικές ΕΕ-ΔΝΤ, υιοθετούν πιστά το ρόλο του παρακρατικού εργαλείου χτυπώντας και σκοτώνοντας μετανάστες και αριστερούς. Κανείς δεν δικαιολογείται να μένει έκπληκτος. Η δολοφονική ενέργεια ήταν το λογικό επακόλουθο της σωρείας αντιδραστικών ενεργειών απέναντι στους μετανάστες, την Αριστερά και το λαϊκό κίνημα.
Αντιμέτωποι με αυτή την κατάσταση, πλέον δε χωράει άγνοια, ίσες αποστάσεις από τα υποτιθέμενα άκρα, αναμονή για λύση που θα έρθει μαγικά και από τα πάνω. Εδώ και τώρα όλα τα επιμέρους κινήματα, οι εργαζόμενοι, η νεολαία, η Αριστερά και οι αντιφασιστικές κινήσεις οφείλουν να συντονιστούν και να συντρίψουν το φασισμό και την πολιτική που τον γεννά. Στο σημείο αυτό ο καθένας θα κριθεί από τις επιλογές που παίρνει. Δεν είχαμε καμία αμφιβολία ότι η ΔΑΠ, είτε μέσω της αποχής από τα ΔΣ είτε της ανοιχτα αρνητικής στάσης, θα τιμούσε την πολιτική αυτής της κυβέρνησης, της οποίας είναι και το φερέφωνο μέσα στις σχολές. Όμως, συνιστά απαράδεκτη στάση η άρνηση της ΠΚΣ και της Αριστερής Ενότητας να συμμετάσχουν σε κινητοποίηση διαμαρτυρίας που καλούταν την Τετάρτη 18/9 το απόγευμα στις 6 στην πλατεία Γεωργίου. Όχι απλώς γιατί αποτελεί την αυτονόητη αντίδραση στον άδικο χαμό ενός από εμάς. Όχι απλώς γιατί και οι δύο αυτοί πολιτικοί χώροι έχουν δεχθεί επιθέσεις από τους φασίστες και μάλιστα στο πρόσφατο παρελθόν. Κυρίως γιατί απέναντι στο ιστορικό χρέος της Αριστεράς απέναντι στο ίδιο το κίνημα και την ανάγκη οικοδόμησης ενός κινήματος ανατροπής αυτής της πολιτικής που δολοφονεί, παρουσιάζονται και οι δύο τραγικά αναντίστοιχοι.
Απέναντι στους δολοφόνους της Χρυσής Αυγής, στην κυβέρνηση που τους εκτρέφει, στο σύστημα που τους γεννά, καθένας που σιωπεί είναι συνένοχος. Ο λαός και η νεολαία, οι εργαζόμενοι, οι μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς και των κινημάτων, δεν θα τρομοκρατηθούμε, θα συνεχίσουμε τον ανένδοτο αγώνα. Το χρωστάμε πρώτα απ’όλα στον Παύλο Φύσσα, το τελευταίο τραγικό θύμα τους. Το χρωστάμε στον Κουσουρή, το Γρηγορόπουλο, τον Τεμπονέρα, τον Κουμή, την Κανελλοπούλου. Το χρωστάμε σε όσους έδωσαν τη ζωή τους ενάντια στους προγόνους του νεοναζιστικού μορφώματος. Το χρωστάμε στους γονείς μας, στα παιδιά μας, στους ίδιους μας τους εαυτούς. Καμία ανοχή, καμία υποχώρηση! Αγώνας μέχρι την τελική νίκη!
Αντιμέτωποι με αυτή την κατάσταση, πλέον δε χωράει άγνοια, ίσες αποστάσεις από τα υποτιθέμενα άκρα, αναμονή για λύση που θα έρθει μαγικά και από τα πάνω. Εδώ και τώρα όλα τα επιμέρους κινήματα, οι εργαζόμενοι, η νεολαία, η Αριστερά και οι αντιφασιστικές κινήσεις οφείλουν να συντονιστούν και να συντρίψουν το φασισμό και την πολιτική που τον γεννά. Στο σημείο αυτό ο καθένας θα κριθεί από τις επιλογές που παίρνει. Δεν είχαμε καμία αμφιβολία ότι η ΔΑΠ, είτε μέσω της αποχής από τα ΔΣ είτε της ανοιχτα αρνητικής στάσης, θα τιμούσε την πολιτική αυτής της κυβέρνησης, της οποίας είναι και το φερέφωνο μέσα στις σχολές. Όμως, συνιστά απαράδεκτη στάση η άρνηση της ΠΚΣ και της Αριστερής Ενότητας να συμμετάσχουν σε κινητοποίηση διαμαρτυρίας που καλούταν την Τετάρτη 18/9 το απόγευμα στις 6 στην πλατεία Γεωργίου. Όχι απλώς γιατί αποτελεί την αυτονόητη αντίδραση στον άδικο χαμό ενός από εμάς. Όχι απλώς γιατί και οι δύο αυτοί πολιτικοί χώροι έχουν δεχθεί επιθέσεις από τους φασίστες και μάλιστα στο πρόσφατο παρελθόν. Κυρίως γιατί απέναντι στο ιστορικό χρέος της Αριστεράς απέναντι στο ίδιο το κίνημα και την ανάγκη οικοδόμησης ενός κινήματος ανατροπής αυτής της πολιτικής που δολοφονεί, παρουσιάζονται και οι δύο τραγικά αναντίστοιχοι.
Απέναντι στους δολοφόνους της Χρυσής Αυγής, στην κυβέρνηση που τους εκτρέφει, στο σύστημα που τους γεννά, καθένας που σιωπεί είναι συνένοχος. Ο λαός και η νεολαία, οι εργαζόμενοι, οι μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς και των κινημάτων, δεν θα τρομοκρατηθούμε, θα συνεχίσουμε τον ανένδοτο αγώνα. Το χρωστάμε πρώτα απ’όλα στον Παύλο Φύσσα, το τελευταίο τραγικό θύμα τους. Το χρωστάμε στον Κουσουρή, το Γρηγορόπουλο, τον Τεμπονέρα, τον Κουμή, την Κανελλοπούλου. Το χρωστάμε σε όσους έδωσαν τη ζωή τους ενάντια στους προγόνους του νεοναζιστικού μορφώματος. Το χρωστάμε στους γονείς μας, στα παιδιά μας, στους ίδιους μας τους εαυτούς. Καμία ανοχή, καμία υποχώρηση! Αγώνας μέχρι την τελική νίκη!
