Εσένα
παιδί μου σε διαγράφουν;
Από μικροί
θα θυμόμαστε την παρέναιση των γονιών
«μάθε παιδί μου γράμματα» η οποία με
τον καιρό έδωσε τη θέση της στο «πάρε
παιδί μου ένα χαρτί», με ότι αυτή η αλλαγή
μπορεί να συνεπάγεται στο σήμερα.Και
μετά από ένα καλοκαίρι μέσα στο οποίο
κυβέρνηση- ΕΕ-ΔΝΤ, χωρίς να κάνουν
διακοπές συνέχισαν την αντιλαική επίθεση
που το κεφάλαιο εξαπολύει στην εποχή
της βαθιάς δομικής του κρίσης, καταλήξαμε
στο ερώτημα, «εσένα παιδί μου σε
διαγράφουν;».
Καθώς
ήδη έχουν ανακοινωθεί 180.000 διαγραφές,
λιμνάζωντων όπως τους χαρακτηρίζει το
υπουργείο φοιτητών για τις 31 Αυγούστου,με
την συνέχεια να έπεται και να στοχεύει
στις διαγραφές ,όλων των φοιτητών μετά
τα ν+2 έτη για όσους μπήκαν στις σχολές
από το 2011 και έπειτα.
Το πρόσχημα για τα
παραπάνω,το υπέρογκο κόστος των ̈αιώνιων
̈φοιτητών για του φορολογούμενος πολίτες
και η προσπάθεια ένος γενικότερου
εξορθολογισμού στο χώρο της παιδείας.
Τώρα
βέβαια για ποιο κόστος μπορούμε να
μιλάμε, από τη στιγμή που αυτοί οι
φοιτητές δεν στοιχίζουν απολύτως τιποτα
καθώς δεν έχουν φοιτητικά δικαιώματα,όπως
πάσο για τα μέσα μεταφοράς,σίτιση στις
εστίες, παροχή συγγραμάτων κτλπ; Πρόκειται
για ένα ξεκαθάρισμα στα πανεπιστήμια
με σκοπό να πεταχτούν έξω από αυτά τα
παιδιά των εργατικών λαικών οικογενειών,που
μπορεί να αναγκάζονται να εγκαταλείψουν
τις σπουδες τους γιατί αδυνατούν
οικονομικά να ανταπεξέλθουν στα έξοδα
τους να σπουδάζουν σε μια άλλη πόλη,ή
γιατί ακόμα αναγκάζονται να δουλεύουν
για να συντηρούνται οικονομικά και να
προσφέρουν στο οικογενειακό εισόδημα.
Γιγαντώνοντας τους ταξικούς φραγμούς
στην εκπαίδευση και το πανεπιστήμιο,
θετοντάς τους σε αλλεπάληλα επίπεδα
ήδη από το νέο λύκειο με την εισαγωγή
και του θεσμού της τράπεζας θεμάτων.
Και αν όλα αυτά μπορεί να φαντάζουν
μακρινά, αρκέι να σκεφτούμε πως στο ΤΕΙ
ο φοιτητής έχει να αντιμετωπίσει
καθημερινά την εντατικοποίηση των
σπουδών του με τα εξαντλητικά, υποχρεωτικά
εργαστήρια, μαθήματα αλυσίδες κλπ. Πλέον
είναι σχεδόν άθλος για έναν φοιτητή να
μπορέσει να πάρει την πτυχιακή του και
κάποια στιγμή το πτυχίο του. Η
υποχρηματοδότηση έφερε την υποβαθμισή
και με αυτή έδεσε το γλυκό της καταστροφής
(βλ. Σχέδιο Αθηνά)! Συγχωνευμένα,
καταργημένα τμήματα και καθηγητές που
τους ψάχνεις με το δίκανο.
Έτσι κάθε φοιτητής που μπήκε από το 2011
και μετά βλέπει το ν+2 να πλησιάζει
απειλητικά σε μία κούρσα που καλείται
να διανύσει χωρίς να σηκώσει κεφάλι.
Από όλα
τα παραπάνω,προκύπτει και ένα καίριο
ερώτημα. Που στοχεύουν τελικά οι διαγραφές
των φοιτητών; Για να απαντήσουνε σε
αυτό, θα πρέπει να πιάσουμε το νήμα από
παλιότερα. Από την αρχή της εκπαιδευτικής
αναδιάρθρωσης, από τον νόμο-πλάισιο, το
Σχέδιο Αθηνά με την διάλυση της τεχνικής
εκπαίδευσης και το κλείσιμο εκατοντάδων
ιδρυμάτων και σχολών με φοιτητές και
εργαζόμενους να βρίσκονται άνεργοι και
με πτυχία- φαντάσματα. Μέχρι τις περσινές
απολύσεις των διοικητικών υπαλλήλων
και το σχηματισμό οργανισμών στα
εκπαιδευτικά ιδρύματα, ώστε να έρθουν
οι επιχειρήσεις και οι εργολαβίες να
καρπωθούν τους τομείς φιλέτα που τα
συμβούλια ιδρύματος των μεγαλομάνατζερ
των επιχειρήσεων θα τους παραχωρούσαν.
Ακόμη και τη παραχώρηση πλήρων δικαιωμάτων
στα ιδιωτικά κολλέγια του κάθε Μπόμπολα
και Λάτση.
Επομένως
μέσα σε αυτά τα πλήρως επιχειρηματικά
ιδρύματα όπου η κάθε εταιρία θα έρχεται
να αγοράσει την έδρα της για να κάνει
την έρευνα της στο τομέα που το έχει
ανάγκη, πόσο μάλλον στη σημερινή εποχή
της κρίσης, χρειάζεται και έναν πού
συγκεκριμένο αριθμό φοιτητών. Και αυτό
γιατί οι φοιτητές θα είναι αυτοί που
αμισθή χωρίς καμία παροχή θα έρχονται
να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες της κάθε
εταιρίας, και όπως προτάσουν και τα
μοντέρνα μοντέλα της αγορά, κάθε εταιρεία
που θέλει να λειτουργει με ορθά κριτήρια
αποδοτικότητας και ανταποδοτικότητας
οφείλει να έχει και έναν συγκεκριμένο
και κάποιες φορές περιορισμένο αριθμό
ατόμων που απασχολεί.
Όπως στη
έρευνα, έτσι και για τη συνέχεια οι
επιχειρήσεις μπορούν και ακολουθούν
ένα πολύ συγκεκριμένο πλάνο. Διαλύοντας
κάθε εργασιακό δικαίωμα στοχεύουν στη
δημιουργία ημικαταρτισμένων η λίγο από
όλα εργαζομένων που θα εχουν φοιτήσει
2,3,5 χρόνια παίρνοντας θραύσματα γνώσεων
και δεξιοτήτων που θα τους καθιστά
αναλώσιμα γρανάζια μέσα στη μηχανή της
παραγωγής. Και πάντα αν αργότερα αλλάξει
κάτι θα είναι ανοιχτή η πόρτα των επι
πληρωμή προγραμμάτων δια βίου μάθησης
και των ιδιωτικών κολλεγίων. Ακόμη η
κόυρσα των ν+2 ετων θα είναι αυτή που θα
διαμορφώσει τους σημερινούς φοιτητές
στους αυριανούς πειθήνιους και ευέλικτους,
υποτακτικούς στις ανάγκες του κεφαλαίου
εργαζόμενους, μαθημένους στον ανταγωνισμό
και την υποταγή, στερούμενους συλλογικές
αναπαραστάσεις και βιώματα.
Απέναντι
σε όλα αυτά ,εμείς θεωρούμε πως μία
απάντηση στο σήμερα δεν είναι μόνο
εφικτή αλλά και αναγκαία. Μία
απάντηση που μόνο το οργανωμένο και
μαζικό φοιτητικό κίνημα είναι στο σήμερα
σε θέση να δώσει.
Μέσα από μαζικούς και ανυποχώρητους
αγώνες,που σαν κύτταρα θα έχουν τις
γενικές συνελεύσεις που σε κάθε σχολή
πρέπει να γίνουν άμεσα. Και αυτός ο
αγώνας είναι στον οποίο το φοιτητικό
κίνημα θα πρέπει να συναντηθεί με κάθε
αγωνιζόμενο κομμάτι και ευρύτερα με
το λαικό και εργατικό κίνημα. Για να μην
διαγραφεί κανέις φοιτητής, αλλά ακόμη
περισσότερο για την διαγραφή του ίδιου
του μέλλοντος που κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ και
κεφάλαιο προσπαθούν να σχεδιάσουν για
τη νεολαία και ολόκληρη τη κοινωνία.
Στις
διαγραφές απαντάμε με διαγραφή της
πραγματικότητας που μας ετοιμάζουν και
με τη δημιουργία της πραγματικότητας
που εμείς οραματιζόμαστε και που περνάει
μέσα από την παιδεία και την γνώση για
τον κάθε άνθρωπο!
