Κολαστηρίων αριστερή συνέχεια..

Και ενώ οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται και η συμφωνία κυβέρνησης και «εταίρων» φαίνεται βέβαια, στη βάση ενός προγράμματος στα πλαίσια του μνημονιακού κεκτημένου, με θολή την υλοποίηση ακόμα και του ελλιπέστατου προγράμματος της Θεσσαλονίκης, οι εξελίξεις στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι ραγδαίες και τραγικές.

Μετανάστες κρατούνται φυλακισμένοι χωρίς να έχουν διαπράξει καμία παραβατική ενέργεια, με μόνο αδίκημα την ίδια τους την ύπαρξη. Η δημιουργία των κολαστηρίων αυτών συνέβη εν μία νυκτί και θα έπρεπε ήδη να έχουν καταργηθεί από τη νέα κυβέρνηση. Οι άνθρωποι που κρατούνται εκεί αντιμετωπίζονται σα μιάσματα, χωρίς ουσιαστική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη θυμίζοντας το πιο απάνθρωπο πρόσωπο του καπιταλισμού.

Πάρα ταύτα, συνεχίζουν -λόγω εγκληματικής ολιγωρίας- να υπάρχουν και έτσι, ακόμα μια τραγωδία συνέβη. Μετά το θάνατο ενός μετανάστη από φυματίωση, είχαμε και την αυτοκτονία ενός άλλου και τα ΜΑΤ να περικυκλώνουν άμεσα το χώρο της Αμυγδαλέζας. Τα γεγονότα αυτά έρχονται μετά την προ ολίγων ημερών αυτοκτονία μετανάστη στη Θεσσαλονίκη και τον πνιγμό μεταναστών στο Αιγαίο. Ανθρώπινες ζωές χάνονται και η αυτοαποκαλούμενη αριστερή κυβέρνηση ενώ ετοιμάζεται να υπογράψει μια συμφωνία - «γέφυρα», ουσιαστικά τη συνέχιση του μνημονίου, ταυτόχρονα αποποιείται των ευθυνών της για την αποτρόπαιη κατάσταση στην Αμυγδαλέζα. Είναι δυνατόν μια κυβέρνηση να θεωρεί εαυτόν αριστερό όταν εγκληματικά καθυστερεί να κλείσει αυτά τα κολαστήρια και κρύβεται πίσω από τη γραφειοκρατία;

Το μεταναστευτικό ζήτημα αναδεικνύει ολοκάθαρα το πραγματικό πρόσωπο του καπιταλισμού και τη βαρβαρότητα του σε όλο της το μεγαλείο. Οι μετανάστες αντιμετωπίζονται σαν εγκληματίες εξ ορισμού, με τα δημοκρατικά δικαιώματά τους να καταπατώνται καθημερινά, με τις ζωές κάθε μέρα υπό αμφισβήτηση. Ειδικά μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ, η οποία έχει τον ειδικό ευρωστρατό της FRONTEX που δολοφονεί στα σύνορά της αλλά και έχει δημιουργήσει τη συνθήκη «Δουβλίνο ΙΙ», που υποβιβάζει τους μετανάστες σε πολίτες β’ διαλογής και τους χρησιμοποιεί για φτηνό εργατικό δυναμικό, η κατάσταση είναι ασφυκτική. Είναι δυνατόν μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, να ασκήσει η όποια κυβέρνηση φιλολαϊκή πολιτική υπέρ των μεταναστών και του πληττόμενου κομματιού της κοινωνίας; Μήπως η μόνη απάντηση μπορεί να δοθεί από το μαχόμενο κίνημα και την απαίτηση ικανοποίησης των αναγκών του; Είναι σήμερα, πιο επιτακτικό από ποτέ να παλέψουμε για την έξοδο από την ΕΕ, για αλλαγή πολιτικής και όχι διαχειριστή προς το συμφέρον του λαού, προς το συμφέρον των μεταναστών και κάθε κολασμένου αυτής της κοινωνίας.