Η ανεργία σκαρφαλώνει κάθε μήνα
φτάνοντας στο 17,5% στα επίσημα στοιχεία, με τους άνεργους να ξεπερνούν κατά
πολύ τους 1.000.000. Από το Σεπτέμβρη του 2010 μέχρι το Σεπτέμβρη του 2012 οι
νέοι άνεργοι αυξήθηκαν δραματικά, ενώ κάθε μήνα περίπου 20.000 άνθρωποι χάνουν
τη δουλειά τους.. Το μέλλον προμηνύεται μαύρο με τις επιχειρήσεις να απολύουν
συνεχώς, ενώ ο προϋπολογισμός της φτώχειας και της εξαθλίωσης που από κοινού
αποφάσισαν κυβέρνηση και τρόικα, θα εκτινάξει τον αριθμό των απολύσεων σε
δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Η σύγχρονη πραγματικότητα-σφαγείο που
επιβάλλουν κυβέρνηση και ΕΕ είναι ανεργία, εφεδρεία και στην καλύτερη των
περιπτώσεων δουλειά μαύρη, ανασφάλιστη, με μισθούς πείνας και εξαντλητικά ωράρια.
Ήδη η κυβέρνηση με την Τρόικα έχουν συμφωνήσει να γίνουν 150 χιλιάδες απολύσεις
στο δημόσιο τομέα την επόμενη τριετία ενώ θέλουν να αφήσουν τα πανεπιστήμια με
το 1/3 των εργαζόμενων από σήμερα σε ένα πλαίσιο όσο το δυνατόν μεγαλύτερης
συρρίκνωσης τους. Αυτό σημαίνει χιλιάδες άνθρωποι κάθε μήνα από δω και πέρα θα
χάνουν τη δουλειά τους. Ήδη ετοιμάζονται να απολύσουν εργαζόμενους σε κάθε
ίδρυμα τα χώρας.
Γιατί μας ενδιαφέρουν όλα αυτά;
Εύκολα μπορούμε να στρέψουμε το
κεφάλι αλλού. Τι μας νοιάζουν οι απολυμένοι όταν εμείς δυσκολευόμαστε να βρούμε
δουλειά; Τι μας νοιάζει αν απολύονται μερικοί «τεμπέληδες» δημόσιοι υπάλληλοι;
Τι μας νοιάζει ο αγώνας μιας «συντεχνίας»; Πριν βιαστούμε να τα πούμε αυτά, ας
σκεφθούμε μερικά πράγματα. Ας θυμηθούμε τα ψέματα του ΠΑΣΟΚ το 2010 ότι «θα
πληγούν μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι». Ας θυμηθούμε τις εκκλήσεις των
Πρετεντέρηδων που αμείβονται με εκατό και διακόσιες χιλιάδες ευρώ το μήνα και
μας καλούσαν να κάνουμε θυσίες για ένα-δύο χρόνια μέχρι να αρχίσει η ανάπτυξη.
Φάνηκε ότι η πολιτική που υπερασπίζονταν πλήττει κάθε εργαζόμενο και κάθε νέο
που ψάχνει για δουλειά. Φάνηκε ότι η μόνη «συντεχνία» είναι η κυβέρνηση, η
τρόικα και οι μεγαλοεπιχειρηματίες, ντόπιοι και ξένοι, οι οποίοι κερδίζουν από
την πολιτική που ισοπεδώνει τους μισθούς και ιδιωτικοποιεί τα πάντα. Μα πάνω
από όλα, πριν κατηγορήσουμε τους «βολεμένους» δημόσιους υπάλληλους, να
σκεφθούμε τι και ποιόν εξυπηρετούν οι απολύσεις τους. Για εμάς, το σχέδιο των
απολύσεων δεν είναι άσχετο με το τι επιδιώκει ο νόμος Διαμαντοπούλου και γενικά
η μνημονιακή πολιτική για τα πανεπιστήμια ΤΕΙ. Οι ίδιοι είναι που μας κόβουν τα
βιβλία και ξεπουλάνε τις σχολές και μετά τα βάζουν με τους διοικητικούς και τον
κάθε εργαζόμενο μέσα στα πανεπιστήμια ότι δήθεν αυτός φταίει για τα προβλήματα
των ιδρυμάτων. Το υπουργείο, η κυβέρνηση, η τρόικα και η Ευρωπαϊκή Ένωση
διατάζουν με απολύσεις και την ίδια στιγμή μας μιλάνε για το «σύγχρονο
πανεπιστήμιο».