Έξι
χρόνια μετά ένα σύνθημα που κυριαρχούσε
στο στόμα της νεολαίας, σε ένα από τα
μεγαλύτερα κοινωνικά ξεσπάσματα στην
μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας,
μοιάζει ξανά πιο επίκαιρο από ποτέ.
Συσσωρευμένη
για χρόνια, άλλοτε εκφρασμένη σε
συγκροτημένους αγώνες όπως στο κίνημα
του 06'-07' ενάντια στο νόμο της Γιαννάκου,
και άλλοτε άναρθρη ,
η
οργή ξεχείλισε μέσα σε λίγες ώρες και
κατέκλυσε τα πάντα για εβδομάδες. Οργή
μιας γενιάς χωρίς φωνή, καταδικασμένη
στην ανασφάλεια, με ένα μέλλον κλεμμένο
και σκοτεινό.
Ο
Δεκέμβρης ήταν η κραυγή
εναντίωσης της νεολαίας στην πολιτική
του κεφαλαίου και σε κάθε εκφραστή της
που την ήθελε και τη θέλει περισσότερο
παρά ποτέ πειθήνια, ευέλικτη χωρίς
συλλογικές αναπαραστάσεις και διεκδικήσεις
και σε τελική ανάλυση, αναλώσιμη.
Νεολαία που θα αποτελέσει την καλύτερη
βάση για τους αυριανούς εργαζόμενους-έρμαια
της εκάστοτε εργοδοσίας. Ουσιαστικά ο
Δεκέμβρης έφερε στην επιφάνεια ένα
πνεύμα συνολικής αμφισβήτησης των
συνθηκών ζωής που ήταν αποτέλεσμα μιας
πολιτικής ασύλληπτων οικονομικών
σκανδάλων, κοινωνικών αδικιών και της
καθολικής κρίσης του καπιταλιστικού
συστήματος. Και τελικά κατάφερε να
προβάλλει τη συμπυκνωμένη δυσαρέσκεια
του κόσμου μέσα από μαζικές διαδηλώσεις
και καταλήψεις σχολών και σχολείων.
Χαρακτηριστικό είναι ότι τότε φωνάχτηκε
το πρώτο ‘’φύγετε’’ στην κυβέρνηση
και σε κάθε επίσημο εκφραστή της.
Έξι
χρόνια
μετά μία άλλη κυβέρνηση , ένας άλλος
εκφραστής της ίδιας πολιτικής, της ΕΕ
και του Κεφαλαίου, έρχεται
σήμερα να απειλήσει με άλλη μία κρατική
δολοφονία.
Μπορεί όχι με σφαίρες ακόμα αλλά έρχεται
να απειλήσει ένα παιδί, κολλητό φίλο
του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου , τον Νίκο
Ρωμανό που βάζει σαν οδόφραγμα το ίδιο
το σώμα του και κάνει απεργία πείνας
προκειμένου να κερδίσει τα αυτονόητα.
Έξι
χρόνια μετά την δολοφονία του Γρηγορόπουλου,
η κρίση που τότε ξέσπαγε, σημαδεύει
πλέον κάθε πτυχή της ζωής μας. Αυτά τα
έξι χρόνια, αν κάτι μάθαμε είναι ότι ο
Κορκονέας δεν ήταν η εξαίρεση, ούτε ο
«τρελός» που βρέθηκε τη λάθος ώρα στο
λάθος σημείο. Αλλά ήταν η προσωποποίηση
της κρατικής βίας, της καταστολής που
προσπαθεί να φιμώσει κάθε φωνή που
αντιστέκεται. Μια καταστολή που στόχο
έχει να σπείρει το φόβο και την παραίτηση
από κάθε συλλογική κίνηση που αντίκειται
στο τρίπτυχο «ησυχία, τάξη και ασφάλεια»,
δηλαδή στην βιτρίνα ομαλότητας που
προσπαθούν να φτιάξουν, για να κρύψουν
ένα σκηνικό φτώχειας, ανεργίας και
σύγχρονης μετανάστευσης.
Έξι χρόνια
μετά τα ζητήματα
της κρατικής βίας, της καταστολής και
της τρομοκρατίας του κινήματος έρχονται
ξανά στο προσκήνιο μέρα με την μέρα.
Πριν λίγες μέρες οι πρυτανικές αρχές
του ΕΚΠΑ έφεραν την αστυνομία μέσα στο
πανεπιστήμιο, ενώ παραδέχονται απροκάλυπτα
ότι ο λόγος που το έκαναν είναι η
παρεμπόδιση της υλοποίησης της απόφασης
του Συλλόγου Νομικής και της συνεδρίασης
του ΦΣ Πολιτικού Νομικής που ήταν
προγραμματισμένη για την Πέμπτη 13/11.
Αυτοί
που μιλάνε συνεχώς για μειοψηφίες που
κλείνουν αυθαίρετα τις σχολές δεν
διστάζουν να τις κλειδαμπαρώσουν εάν
αυτό πρόκειται να εξασφαλίσει ότι η
νεολαία θα συνεχίσει να έχει σκυμμένο
το κεφάλι.
Ωστόσο, οι φοιτητές όχι απλά δεν
τρομοκρατήθηκαν αλλά οργάνωσαν μαζική
διαδήλωση το ίδιο απόγευμα, στην οποία
ήρθαν αντιμέτωποι με την ωμή βία των
ΜΑΤατζήδων, που έστειλαν 40 συναδέλφους
μας στο νοσοκομείο και έκαναν δεκάδες
απρόκλητες προσαγωγές. Η καταστολή αυτή
είχε στόχο να σπείρει το φόβο και την
παραίτηση από κάθε συλλογική κίνηση
που αντίκειται στο τρίπτυχο «ησυχία,
τάξη και ασφάλεια», που ο Φορτσάκης, η
Κυριαζοπούλου, το Υπουργείο και η
ακροδεξιά κυβέρνηση του Σαμαρά θέλουν
να επιβάλουν.
Αυτοί
αποτελούν την πραγματική άνομη μειοψηφία
μέσα στα πανεπιστήμια, που θέλει να
καταργήσει κάθε έννοια δημόσιας και
δωρεάν εκπαίδευσης, κάθε έννοια
δημοκρατικής έκφρασης εντός των σχολών
και ως τέτοιοι είναι παντελώς ανεπιθύμητοι.
Τώρα είναι
η ώρα να αντιδράσουμε
Πλάι στους
διοικητικούς του πανεπιστημίου που
εναντιώνονται στις απολύσεις, πλάι στις
απλήρωτες καθαρίστριες, πλάι στους
γονείς μας που βλέπουν τους μισθούς
τους να πετσοκόβονται και να μένουν
άνεργοι. Κόντρα
στην ανάθεση και στην κοινοβουλευτική
λύση, εμείς επιμένουμε στο σπάσιμο της
εκλογικής αναμονής, μαζικοποιούμε τις
γενικές μας συνελεύσεις και περιφρουρούμε
τις συλλογικές μας αποφάσεις .Η νεολαία
πρέπει και θα ζήσει ελεύθερη, ενάντια
στον σύγχρονο αυταρχισμό και την
τρομοκρατία, ενάντια στην παιδεία των
λίγων και τις δουλείες με μισθούς πείνας.
Παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας
για να βγει η νεολαία και ο λαός στο
προσκήνιο και να επιβάλλει τις ανάγκες
του.
